Młodszy brat Marka (późniejszego wieloletniego golkipera Pogoni Szczecin) urodził się 15 lutego 1958 r. w Piszu. Od małego przejawiał wielki talent do gry na pozycji bramkarza. Nie mógł więc dziwić fakt, iż szybko podążył drogą brata... do jedenastki Stomilu Olsztyn. Niedługo później przyszły pierwsze powołania do gry w reprezentacji młodzieżowej Polski (zagrał w niej 9-krotnie – red.).
W 1977 r. został sprowadzony przez Antoniego Piechniczka do największego klubu Opolszczyzny. Tu niestety trafił na świetnie usposobionego Józefa Młynarczyka, szybko stając się li tylko II bramkarzem. Nawet po jego odejściu (do Widzewa Łódź w 1980 r. – red.), nie był w stanie wywalczyć miejsca w podstawowej jedenastce, będąc tylko opcją „rezerwową” dla kolejnych szkoleniowców OKS-u: Józefa Stano i Grzegorza Polakowa. Z tego też względu jego I-ligowy można uznać za nadzwyczaj skromny: "tylko" 23 mecze ligowe.
Mimo tego faktu w klubowej kronice zapisał się złotymi zgłoskami. Wszakże to on bronił w zwycięskim finale Pucharu Ligi 1977 (z Widzewem Łódź, 3:1 – red.), który dał opolanom możliwość uczestniczenia w Pucharze UEFA.
Po spadku „niebiesko-czerwonych” do II ligi nasz bohater odszedł do Piasta Gliwice, gdzie występował przez kolejne 12 Sezonów*, stając się z czasem jedną z ikon górnośląskiej ekipy. Zagrał m.in. w finale Pucharu Polski 1982/1983 (z Lechią Gdańsk – red.)** oraz w barażach o ekstraklasę (1986/1987). Po zakończeniu kariery szkolił gliwicką młodzież.
Zmarł w wieku 54 lat (17 września 2012 r. – red.) w Gliwicach.
* Debiut ligowy przypadł na mecz… z Odrą Opole (20.09.1981 r.).
** 22.06.1983: Lechia Gdańsk – Piast Gliwice 2:1
