Jedyna w województwie opolskim instytucja muzealna na świeżym powietrzu należy do jednych z głównych wizytówek Regionu. Powołana do życia pół wieku temu (w Bierkowicach – red.), plenerowa ekspozycja zabytków drewnianej architektury wiejskiej, należy do najstarszych tego typu skansenów funkcjonujących na terytorium Polski*.
Wielkie zasługi w organizacji przyszłego Muzeum Wsi Opolskiej położył Stanisław Bronicz, który w latach 1956-1958 prowadził badania naukowe najstarszych zabytków architektonicznych na terenie Opolszczyzny (z myślą o ich późniejszym przeniesieniu w jedno, bezpieczne od ryzyka zniszczenia miejsce).
Początkowo władze miasta (Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Opolu – red.) optowały za Wyspą Bolko, która miała stać się w niedalekiej przyszłości „opolskim parkiem kultury i wypoczynku”.
Śląsk Opolski jest krainą bardzo bogatą w zabytki architektoniczne zarówno budownictwa wiejskiego jak i przemysłowego (…).
Aby zachować te zabytki dawnej kultury polskiej, jakie zachowały się na Śląsku Opolskim, trzeba je jak najszybciej zakonserwować i przenieść na miejsce, gdzie im nic już nie będzie zagrażać.
Władze naszego miasta i województwa podjęły w tej sprawie odpowiednią uchwałę. W Opolu powstanie muzeum na otwartej przestrzeni, zwane od swojego szwedzkiego pierwowzoru Skansenem. Na przykładzie zgromadzonych tam różnych zabytkowych budowli będzie można poznawać rozwój kultury materialnej od czasów wczesnego średniowiecza do dzisiaj.
W miarę czasu i „odkrywania” coraz to nowszych cennych zabytków drewnianej architektury wiejskiej, zdecydowano o zmianie lokalizacji przyszłego Muzeum. Wyspę Bolko zastąpiono byłym poligonem znajdującym się we wsi Bierkowice (od 1975 r. w granicach Opola – red.), gdzie też w 1961 r. powołano do życia Muzeum Wsi Opolskiej mające na celu ochronę i popularyzację kultury ludowej Opolszczyzny. W 1966 r. placówka uzyskała statut naukowo-oświatowy, a cztery lata później (23 września 1970 r. – red.), otworzyła swoje podwoje przed zwiedzającymi.
W chwili obecnej opolska placówka etnograficzna należy do najbardziej znanych muzeów regionalnych w kraju. Ekspozycja plenerowa (składająca się z 48 zmontowanych i oddanych do zwiedzania zabytków) urządzona została na terenie o powierzchni 10 ha. Do najciekawszych pozostałości zabytków architektonicznych na Opolszczyźnie należą:
1. Kościół z Gręboszowa pod wezwaniem św. Katarzyny (1613 r.);
2. Zagroda „opolska” z młynem wodnym z Siołkowic Starych i chałupą z Antoniowa (XVIII/XIX w.).
3. Chałupa z Wichrowa z oryginalnym wyposażeniem (ok. 1830 r.);
Tych, którzy nie mieli jeszcze okazji zwiedzić bierkowickich skarbów, polecamy jak najszybsze nadrobienietego tego fopa, tym bardziej że pogoda sprzyja!!!
* Dłuższym stażem działalności mogą pochwalić się jedynie muzea z siedzibami w Nowogrodzie (Skansen Kurpiowski, 1927 r.), Zubrzycy Górnej (Orawski Park Etnograficzny, 1955 r.) i Sanoku (Muzeum Budownictwa Ludowego, 1958 r.).
