Ostatnie spotkanie rundy wiosennej było niezwykle ważne dla drużyny gości. W przypadku zwycięstwa (przy równoczesnym sukcesie Cracovii nad Ruchem Chorzów), „niebiesko-czerwoni” mogli znacząco awansować w tabeli (na czwartą pozycję – red.).Remis w Mielcu był potwierdzeniem obaw opolskich kibiców o przemęczeniu grami podopiecznych Teodora Wieczorka. Godne reprezentowanie Polski w Pucharze Intertoto (9 lipca 1961 r. domowe zwycięstwo nad Vorwaerts Berlin 2:1 – red.) odbijało się słabszą dyspozycją w lidze. Piąty z rzędu remis był tego dowodem.
Ostatecznie, po rundzie jesiennej reprezentanci Białego Śląska zajmowali „tylko” szóstą pozycję (z dorobkiem 14 pkt. – red.). Czołówka ligowa wyglądała zaś następująco: 1. Górnik Zabrze - 24 pkt., 2. Polonia Bytom - 19 pkt., 3. Legia Warszawa - 17 pkt., 4. Ruch Chorzów - 16 pkt., 5. Wisła Kraków - 15 pkt.
Poniżej przedstawiamy relację „Trybuny Opolskiej” z w/w spotkania (nr 164 z 13 VII 1961):
13 kolejka: 12.07.1961 Stal Mielec – Odra Opole 0:0
Skład: Kornek (Kściuk), Prudło, Brejza, Wrzos, Blaut I, Blaut II, Stemplowski, Jarek, Gajda, Juszczak, Bania
Odra ma już nareszcie ostatni mecz rundy wiosennej poza sobą. Jej pierwszy występ na stadionie mieleckiej Stali zakończył się tylko połowicznym sukcesem. Jednak uzyskany na gorącym terenie Mielca remis uważać można za cenny. Przecież 3 tygodnie temu wicemistrz rundy wiosennej Polonia Bytom zostawiła w Mielcu obydwa punkty. Poza tym piłkarze Odry grają już od dłuższego czasu po trzy mecze w tygodniu (ligowe lub też z cyklu Intertoto) co ma niemały wpływ na kondycję drużyny.
Opolanie byli wczoraj zespołem posiadającym na pewno wyższe umiejętności piłkarskie niż gospodarze. Gdyby nie brak kondycji na pełne 90 minut, mogliby wyjść z tego pojedynku zwycięsko. Trudno mi kogoś wyróżnić, bo wszyscy dali z siebie na co ich było stać. Może jedynie Blaut wyróżniał się ofensywną i pełną polotu grą. W ataku Odry najlepszy był, jak zwykle Jarek, a słabiej zagrali szczególnie przed przerwą Stemplowski i Gajda. Zarówno Kornek jak i Kściuk nie splamili się puszczeniem bramki.
Stal to zespół o dobrej kondycji, grający szybko, ale tylko do pola karnego. Tam gubi się i strzela niecelnie. Słabo zagrał ich as atutowy Pyka na środku ataku, który szereg razy fatalnie spudłował z najbliższej odległości. W piątce defensywnej brylował rosły stoper Król, który zupełnie zaszachował Gajdę.
Najlepszym jednak zawodnikiem gospodarzy był bramkarz Mysiak i jemu może zawdzięczać Stal, że uratowała jeden punkt.
Odra zaczęła grę bardzo obiecująco. Na bramkę Stali szły falowe ataki gości inicjowane często nawet przez ofensywnie grającego Blauta I. W pierwszych 15 minutach Mysiak z najwyższym trudem obronił kilkanaście strzałów Jarka, Gajdy, Bani, jak również Blauta I.
Pierwszy strzał na bramkę Kornka oddał Pyka w 26 minucie i omal nie zdobył bramki. Piłka odbiła się od poprzeczki, a poprawka główką Czyloka z najbliższej odległości poszła tuż nad poprzeczką. Ostatni kwadrans pierwszej części gry to przewaga gospodarzy, którzy stworzyli pod bramką Odry kilka gorących sytuacji.
Od początku drugiej połowy gry Stal narzuciła bardzo ostre tempo. Defensywa Odry jest w stałej walce z szybkimi napastnikami gospodarzy. Szczególnie niebezpieczny był Kapuściński. Po jednym z ataków w 71 minucie Kściuk wybiegiem ratuje bardzo groźną sytuację. Atak Odry w tym okresie grał nieskładnie i tylko bardzo dobrej grze defensywy utrzymać się mógł wynik bezbramkowy. Na 15 minut przed końcem spotkania atak Odry zaczął znowu grać składniej, a bramka Mysiaka była wielokrotnie w wielkim niebezpieczeństwie.
W 86 minucie zdawało się, że Odra nieuchronnie zdobędzie bramkę. Mysiak wybiegł do górnej piłki, uprzedził go jednak Gajda i lobem posłał piłkę do bramki. Jednak w ostatniej chwili Opiełka wybił głową piłkę spod samej poprzeczki.
W sumie mecz stał na niezłym poziomie, a duża ilość spięć podbramkowych uczyniła z niego emocjonujące widowisko.
