Zapisz

Zapisz

 Zapraszamy do lektury rozmowy przeprowadzonej z byłym futbolistą Opolskiego Klubu Sportowego "Odra", Robertem Łukaszewskim. Ten utalentowany piłkarz swoją karierę rozpoczynał w "Unii" Głuchołazy, z której trafił do "Metalu" Kluczbork, a następnie swoje najlepsze lata spędził w "Odrze" Opole.

Więcej o sobie, specjalnie dla czytelników serwisu Historia "Odry" Opole, opowiada poniżej Pan Robert.

Historia „Odry” Opole: Jak rozpoczęła się Pana przygoda z piłką nożną? Gdzie stawiał Pan pierwsze kroki oraz dlaczego wybrał Pan akurat futbol?

RŁ: Pierwsze kroki z piłką, jak większość chłopców w tym wieku stawiałem na podwórku grając ze starszymi braćmi i kolegami. W1978 r.za namową brata zapisałem się do trampkarzy „Unii” Głuchołazy. Pierwszym moim trenerem w trampkarzach był Pan Uliczka. Już na wiosnę1979 r. rozpocząłem grę i treningi w lidze M.W. juniorów u trenera H. Jabłońskiego. Po kilku miesiącach grałem już w seniorach, którzy występowali w klasie Wojewódzkiej. Zawodnikiem „Unii” byłem do końca sezonu 1980/81. Latem przeszedłem do „Metalu” Kluczbork gdzie grałem w lidze M.W. juniorów i seniorów do1981 r. Futbol był wówczas dla mnie wszystkim, wystarczy tylko wspomnieć wyniki osiągane przez naszą reprezentację w latach 1972 i 1974. Kto nie chciał grać jak Deyna, Lubański lub Szarmach? Miałem podobne marzenia co tysiące chłopaków w moim wieku…

HO: Występował Pan jak defensor, dlaczego akurat tą pozycję na boisku obrał Pan dla siebie?

RŁ: Oczywiście jak większość młodych zawodników chciałem grać w ataku i zdobywać bramki. Grałem na pozycji środkowego obrońcy byłem w miarę wysoki dobrze grałem głową i wślizgiem, zagrywałem długą i celną piłę, ponadto jak wiadomo byłem zadziorny i grałem ostro ale czysto. Nigdy nie zdarzyło mi się otrzymać czerwonej kartki.

HO: Jakie osiągnął Pan największe sukcesy w wieku trampkarskim oraz juniorskim?

RŁ: Jak dla mnie sukcesem było to, że jako chłopak z małej miejscowości i klubu grałem w reprezentacji Opolszczyzny pod okiem trenera Juliusza Mariańskiego i obiłem się o reprezentację Polski juniorów, gdzie zagrałem dwa oficjalne mecze pod wodzą trenera Mieczysława Broniszewskiego.


HO: Z „Unii” Głuchołazy trafił Pan do „Metalu” Kluczbork, a następnie do „Odry” Opole. Proszę przybliżyć kulisy przejścia zarówno do „Metalu” jak i do „Odry”. Kto miał największy wpływ na Pana transfery?

RŁ: Z „Unii” do „Metalu” przeszedłem latem 1981 r. po wygraniu turnieju im. Jędrzejewskiego, który odbywał się w Kluczborku. Moja gra spodobała się tamtejszym działaczom i złożono mi propozycję grania w Kluczborku. Powiedziałem, że się zastanowię i pojechałem do domu. Po kilku dniach pojawili się u mnie ludzie z Kluczborka, spakowali moje rzeczy do nyski i znalazłem się w Kluczborku. Natomiast na moje przejście do „Odry”, Metal nie chciał wyrazić zgody , ale ze względu na kontynuowanie nauki nie miał wyjścia. Tak to kiedyś było. Wpływ na transfery miał trener Mariański, który doradzał mi przy zmianie klubów. Jan Śliwak, który już w 1980 r. chciał mnie do „Odry” na spartakiadę młodzieży dopiął swego w 1982 r. Jednak największy wpływ i tak miał mój starszy brat Heniek, z którym razem grałem i z jego zdaniem się liczyłem najbardziej.


HO: W którym roku został Pan piłkarzem "Odry" i jak wspomina Pan przeprowadzkę do Opola?

RŁ: Piłkarzem „Odry” zostałem latem 1982 r. Nie chciałem na razie mieszkać w Opolu gdyż nie wiedziałem czy się przyjmę w klubie i drużynie. Następnie przyszło wojsko. Przeprowadziłem się w 1988 r. z żoną i synem. Wychodzi na to, że się przyjąłem, grałem kilkanaście lat.

HO: Pamięta Pan swój debiut w zespole seniorskim? Jak Pan go wspomina?

RŁ: Z debiutu w drugiej lidze pamiętam tylko tyle, że przegraliśmy 0:3 z „Lechią” Gdańsk, dostałem żółtą kartkę za faul na Kruszczyńskim, który siał zamieszanie w naszej obronie. Jakby nie patrzeć to przeżycie dla młodego chłopaka, „Lechia” w tym czasie potykała się z Juventusem Turyn w pucharach.

HO: Które mecze wspomina Pan najmilej w barwach "Odry"?

RŁ: Po tylu latach ciężko sobie przypomnieć konkretne mecze, dopiero po rozmowie lub po przeczytaniu jakiegoś starego artykułu lub wycinku z prasy wracają wspomnienia. Może dlatego, że nie strzelałem dużo bramek utkwił mi w pamięci mecz z „Chrobrym” Głogów kiedy to strzeliłem dwie bramki głową, jedną z 16 metrów i wygraliśmy 2:1. Może warto jeszcze wspomnieć Puchar Polski z GKS Katowice, pomimo dobrej gry i potyczkach z Janem Furtokiem strzeliłem swojaka i przegraliśmy. Miło wspominam także sparing z „Widzewem” Łódź, który był naszpikowany reprezentantami Polski i toczyłem równe boje z Dziekanowskim.

RŁ:  Kiedy po kontuzji zimą 1995 r. wznowiłem treningi po obozie przygotowawczym, przed rundą wiosenną ustalono kadry i finansowanie pierwszego zespołu. Okazało się, że nie ma dla mnie miejsca. Po prostu odszedłem i nikogo nie interesowało co będę robił. Co prawda na wiosnę zagrałem parę meczy w „Metalu”. Jesienią grałem i trenowałem w „Gwardii” Opole, by na wiosnę poprowadzić i grać w rezerwach „Odry”. Po utrzymaniu drużyny w klasie W. odszedłem.

HO:  Co sądzi Pan o obecnej sytuacji "Odry"Opole? Klub praktycznie nie istnieje ze względu na brak odpowiednich funduszy oraz ogromnych długów finansowych. Jak Pan jako były piłkarz "Odry" podchodzi do tej kwestii?