W opolskiej ekipie stał się jednym z najbardziej niebezpiecznych ofensywnych obrońców na krajowym podwórku. Mimo swojej postury (180 cm wzrostu) był niezwykle szybkim zawodnikiem, trudnym do upilnowania przez rywali.

 W 1972 r. powołany został do reprezentacji Polski, gdzie miał swój udział w wywalczeniu złota olimpijskiego. W 1974 r. wystąpił w dwóch meczach MŚ 1974 (z Haiti i Szwecją – red.), dzięki czemu wpisał się ponownie do panteonu sław polskiego futbolu, przywożąc brązowy – tym razem – krążek. W sumie wystąpił 11-krotnie w kadrze narodowej (1972-1974).

Po udanych dla Polski MŚ pożegnał się z opolskim grodem, zostając zawodnikiem Lecha Poznań (1974-1979), a następnie Paris FC (1980-1981), Stade Français (1981-1982), Red Star 93 (1982-1984) i Sain-Jean de Maurienne (1985-1987). W tym miejscu też osiadł na stałe, aż do swej przedwczesnej śmierci 27 marca 2010 r.